TIJD VOOR 'N STANDBEELD!
Afgelopen weken dook er op mysterieuze wijze een ‘figuur’ op… een standbeeld.
Zomaar ineens, op schoolpleinen. Kinderen liepen erlangs. Ouders tuurden ernaar. Leerkrachten vroegen zich af of het bij het lesprogramma hoorde.
We zagen het standbeeld in een maisveld tijdens de vierdaagse en
het dook zelfs tijdens het defilé op. Er ging een foto rond van het beeld
bij Hotel Nieuw Antiek waarna het als laatste is gespot bij het
Huis van de Gemeente in Panningen.
De grote vraag: Wie is dit?
En belangrijker nog: Voor wie ís dit?
Nou… beste ouders, voor jullie dus!
De helden die met één hand een boterham smeren, met de andere een huilbui sussen, ondertussen een werkmail beantwoorden en
zich afvragen of die ene sok ooit nog teruggevonden wordt.
Tijd voor erkenning.
Tijd voor een standbeeld!
Want als er iemand een standbeeld verdient, zijn jullie het wel.
Even voorstellen...
“Het Standbeeld voor Ouders” is een typisch, bijna statig figuur, zittend op een sokkel van imitatiemarmer. Opvallend zijn de wild uitstaande haren, het onafscheidelijke kopje koffie, het scherm dat rust op de schoot van de ouder én de telefoon in de hand.
De houding is enigszins vermoeid maar toegewijd; er staat een grote glimlach om het gezicht. Het beeld belicht beide kanten van het ouderschap: het plezier en de energie die je krijgt van je kinderen en tegelijkertijd de behoefte aan rust en tijd voor jezelf.
Het standbeeld is niet zomaar bedacht, het is gemaakt in samenwerking met 83 basisschoolleerlingen die hun ouders tekenden zoals zij die dagelijks voor zich zien. Dit was verrassend eenstemmig: Ouders zitten meestal, houden koffie of een telefoon vast, zijn bezig met koken of opruimen, en denken ondertussen aan hun kinderen of aan eten.
Deze kindertekeningen zijn geanalyseerd, samengebracht en vertaald in één standbeeld dat herkenbaar is voor ouders.
Het standbeeld nodigt uit tot gesprek én een glimlach. Ouders herkennen zichzelf op licht confronterende wijze. Zoals één van de kinderen tekende:
'Mijn moeder zit met warrig haar op de bank, koffie in de ene hand, mobiel in de andere.'
Of de ploeterende moeder die om 8.40 uur het standbeeld voorbij rende op het schoolplein met de vergeten lunchtrommel en riep: Hé, die lijkt op mij!
Met dit standbeeld brengt de Bond van Ploeterende Ouders een ode aan ouders, ploeterend of niet. Want zeg nu zelf: jullie verdienen toch allemaal een standbeeld?!
Laten we samen het gesprek voeren over ouderschap. Over het feest- én de struggles die dit met zich meebrengt.
Jullie staan er niet alleen voor!
En… niemand weet echt hoe het moet!
